Szczupakowe pastwiska

Przyznam się Wam, że jest pewien sposób łowienia szczupaków, który wywołuje u mnie wielkie emocje za każdym razem kiedy o nim pomyślę. Kiedy tylko wyobrażę sobie wielkie i płytkie blaty porośnięte gęstą roślinnością, oczami wyobraźni widzę jerka ostro burzącego lustro wody. Gdzieś w oddali poruszyła się roślinność. Nagle zaraz obok wir i podążający za jerkiem klin wody, zrobiony przez tłuste cielsko metrowego szczupaka. Prawdopodobnie nic nie daje takich emocji jak kocioł na wodzie, wywołany przez ciężką rybę z impetem walącą w powierzchniowego jerka. Zaraz potem dwa-trzy mocne targnięcia sztywnego kija, i szczupak funduje wędkarzowi świecę. Wierzcie mi, ryba w przedziale 80-100 cm skacząca na ogonie to widok, jakiego nie zapomnicie przez długie lata.

Szczupak nie jest moją ulubioną rybą spinningową. Jest jednak czas, kiedy na podwodne potwory lubię się wybrać. Moim celem zawsze są duże ryby i staram się łowić te, które w swoim gatunku osiągają znaczące rozmiary. Tak lubię, bo na takie ryby można wykorzystać ciężki kij, grubą plecionkę i wielkie przynęty. Coś w tym jest, że zarówno ja, jak i kilku moich kolegów, znalazło sporą zabawę w polowaniu na szczupaki z zarośli.

Ciężki kaliber to w przypadku naszego łowienia podstawa. Wcale nie chodzi o wielkość ryb, bo te byśmy wyciągnęli na klasycznym kijaszku szczupakowym do 40 gram. Fundamentalna sprawa, determinująca moc zestawu, to wielkość i waga przynęt, oraz warunki w jakich będziemy łowili. Próbowałem łowić na podwodnych łąkach różnymi kijami i przeróżnymi metodami. Light i niewielkie gumy nie nadają się z dwóch przyczyn. Po pierwsze łowimy drobne ryby, po drugie byle roślinka na haku tworzy nam spory problem. Po wielu eksperymentach doszedłem do kija o mocy 25-30 lbs oraz jerków minimum 14 cm, które często ważą po 80-120 gram. Kij musi być bezwzględnie mocny i sztywny, ale pod obciążeniem musi pracować, bowiem często lekko jedynie zahaczone szczupaki na sztywnej pałce po prostu się odepną. Mocarny zestaw tworzy nad tymi delikatniejszymi jeszcze jedną przewagę. Musimy mieć świadomość, że dosłownie co kilka metrów, nasza przynęta wpłynie w podwodne krzaczory. Lekkie szarpnięcie i leniwy jerk będzie od zielicha uwolniony.

No właśnie, jerki. W tego typu łowisku mamy możliwość łowienia jerkami praktycznie pływającymi lub bardzo nieznacznie tonącymi. Chodzi o to, aby przy powolnym prowadzeniu przynęta nie miała tendencji do schodzenia do dna. Ważne jest też to, aby jerk nie chciał jeździć mocno do boków, bo będzie ciągle parkował w zielsku. Moim zdaniem dla żarłocznego szczupaka, polującego wśród gęstej roślinności, decydujący jest kształt, wielkość i kolor. Dlatego staram się za każdym razem stosować jedynie srebrne i złote duże jerki, przypominające kształtem nieco płoć, czy karasia. Zwróciłem też uwagę, że najlepiej w tego typu łowieniu sprawdzają mi się bardzo leniwie pracujące jerki, które swoją pracą imitują duże, konające ryby. Jeśli chodzi o rozmiary przynęt, jakie stosuję, minimum to 10 cm. Mniejsze woblery szczupakowe zostawmy na inne warunki, bo te będą kusiły w zdecydowanej mierze jedynie pistolety. Największe jakie do tej pory stosowałem to imitacje płoci, które miały ponad 20 cm. W przypadku takich olbrzymów prowadzenie przynęty jest jeszcze trudniejsze, a kilkugodzinne łowienie na jerki wymaga treningu na siłowni ;) Optimum to 12-16 cm.

Cała operacja polega na tym, aby w maksymalnie dużej odległości ustawić się od miejsca, gdzie  będziemy mogli poprowadzić jerka. Rzucamy przynętą jak najdalej, ale tuż przed jej wpadnięciem do wody, mocno ją wyhamowujemy, bowiem bezwładnie lecąca przynęta ma większe szanse na to, że już na początku ugrzęźnie w roślinach. Drewnianą rybę prowadzimy bardzo wolno, z przerwami, od czasu do czasu lekko ją podszarpujemy, czasem po prostu wolniutko nawijamy. Technika prowadzenia zawęża nam się do takiego sposobu nadawania pracy wabikowi, aby jak najrzadziej wpływał w rośliny. To wystarczy dla głodnego i zazwyczaj chętnego do ataku drapieżnika. I teraz najważniejsza chyba sprawa. Samo branie jest wyjątkowo emocjonujące i poza potężnym targnięciem, które poczujemy w łokciu, na wodzie będziemy oglądali gejzery wody. Zacięcie powinno być mocne, wykonane niemal z całej ręki. Jednak ciąć powinniśmy dopiero wówczas, gdy na kiju poczujemy już ciężar ryby. Szczupaki atakując przynętę z powierzchni, bardzo często źle trafiają w jerka. Często też swoje ataki ponawiają nawet kilkukrotnie, jeśli za pierwszym razem chybią. Jak już zatniemy i szczupak pokaże na co go stać, rozpoczynamy hol. W naszych warunkach nie ma miejsca na puszczanie hamulca kołowrotka. Zmuszeni będziemy na niemal siłowe trzymanie ryby na sztywno. Jeśli tylko damy szczupakowi kilka metrów luzu, pojedzie szybko w najgęstsze rośliny i hacząc kotwicami jerka, natychmiast uwolni się z przynęty. W tym miejscu znowu ukłoni się nam mocarny kij i linka o mocy nawet 30 lbs.

Zamiast łódki Belly Boat